با كسى كه با تو قطع رابطه كرد، رابطه برقرار كن. به كسى كه از تو دريغ داشت، ببخش. به كسى كه به تو بدى كرد، نيكى كن. بر كسى كه تو را ناسزا گفت، سلام كن. با دشمنت، منصفانه رفتار كن و كسى را كه بر تو ستم نمود، عفو كن.
امام صادق عليه السلام درباره آيه «مگر كسى كه با دلى پاك به پيشگاه خدا آيد» فرمودند: دل سالم، دلى است كه پروردگارش را در حالى ديدار كند كه هيچ كس جز او در آن نباشد و هر دلى كه در آ ن، شرك يا ترديد باشد، سقوط كرده است.
كسى كه نيّت درست داشته باشد، دل سالم و پاك دارد؛ زيرا سالم داشتن دل از وسوسه هاى شيطانى، به سبب خالص گردانيدن نيّت در همه كارها براى خداوند است. خداوند تعالى مى فرمايد: «روزى كه مال و فرزندان سودى نمى دهند، مگر كسى كه با دلى پاك به پيشگاه خدا آيد».
خداى ـ عزّ و جلّ ـ پيامبرش را در سايه مهر و محبّت خويش پروراند و آن گاه فرمود: «تو، حقيقتا داراى اخلاقى بزرگوارانه هستى». [آن گاه كار دين و امّت را] به او واگذار كرد و فرمود: «هر چه را پيامبر براى شما آورد، بگيريد و از هر چه نهيتان كرد، خوددارى كنيد».
هر كس بخواهد دعايش مستجاب شود، بايد كسب خود را حلال كند و حقّ مردم را بپردازد. دعاى هيچ بنده اى كه مال حرام در شكمش باشد يا حق كسى بر گردنش باشد، به درگاه خدا بالا نمى رود.
شما را سفارش مى كنم به دعا كردن؛ زيرا با هيچ چيز به مانند دعا به خدا نزديك نمى شويد. و دعا كردن براى هيچ امر كوچكى را، به خاطر كوچك بودنش رها نكنيد؛ زيرا حاجت هاى كوچك نيز به دست همان كسى است كه حاجت هاى بزرگ به دست اوست.
اگر مى خواهى عملت ختم به خير شود و وقتى مى ميرى با بهترين اعمال بميرى، حقّ و حُرمت خداى را پاس بدار به اين كه نعمت هاى او را در نافرمانى اش به كار نبرى.
